روزی که در تقویم ها روز پدر بود...

هر سال یک روزش فقط روز پدر بود 

اما همان یک روز هم، او کارگر بود 

هی حرف پشت حرف، نه، باید عمل کرد 

اما مگر دردش فقط درد کمر بود 

گلناز، دَرسَت را بخوان دکتر شوی بعد 

بابا بیاید پیش تو، عمری اگر بود  

گلناز، دختربچه ی نازیست اما
 

بابا دلش می خواست گلنازش پسر بود  

بیچاره این گلناز، خانم دکتری که
 

نه ماه از هرسال بابایش سفر بود  

آنروز با سیمان و نان از کار برگشت
 

روزی که در تقویم ها روز پدر بود   

                                            عادل حیدری

سیب در دست من افتاد...

عشق این آتش گرمی که بپا کردی نیست
  

اینکه یک شهر بدنبال خود آوردی نیست 

عشق موجود عجیبی است که در عصر شما
 

صید افتاده به دامی است که برگردی نیست  

بی سبب نیست به اندازه انگشت دو دست
 

بین بازارچه شهر شما مردی نیست  

فکر تنهایی عشاق کمر می شکند
 

بین یک جمع فراموش شدن دردی نیست  

پرده بردار از این چهره ی آدم برفی 

پشت این خنده معصوم بجز سردی نیست  

سیب در دست من افتاد که ثابت بشود
 

عشق جز جاذبه مردی و نامردی نیست  

                                                             علیرضا سلیمانی

کدام جاده مرا می برد به خانه او...

پر است خلوتم از یاد عاشقانه او 

 
گرفته باز دل کوچکم بهانه او  

نسیم رهگذر این بار هم نیاورده
 

به دست قاصدکی نامه یا نشانه او 

مسافران همه رفتند و باز جا ماندم
 

کدام جاده مرا می برد به خانه او  

در اشتیاق زیارت به خواب می بینم 

کبوترانه نشستم برآستانه او  

من و دو بال شکسته، من و دو دست نیاز 

چگونه پر بکشم سمت آشیانه او  

غروب ابری پاییز می چکد در من 
 

پرم ز هق هق باران، کجاست شانه او؟  

                                                       انسیه موسویان

ابلیس مانده بود و خدا مانده بود و من...

شب در طلسم پنجره وا مانده بود و من 

بغضی میان حنجره جا مانده بود و من  

در خانه ای که آینه حسی سه گانه داشت
 

ابلیس مانده بود و خدا مانده بود و من  

هم آب توبه بود در آنجا و هم شراب 

اخلاص در کنار ریا مانده بود و من  

می رفت دل به وسوسه اما هنوز هم 

یک پرده از حریر حیا مانده بود و من  

ابلیس با خدا به تفاهم نمی رسید 

کابوس ها و دغدغه ها مانده بود و من  

وقتی که پلک پنجره یکباره بسته شد 

انبوه گیسوان رها مانده بود و من  

فردا که آن برهنه معصوم رفته بود 

ابلیس با هزار چرا مانده بود و من  

                                                        محمد سلمانی

که هنوز...

کجاست جای تو در جمله ی زمان که هنوز... 

که پیش از این؟ که هم اکنون؟ که بعد از آن؟ که هنوز؟  

چه قدر دلخورم از این جهان بی موعود؛ 

از این زمین که پیاپی ... و آسمان که هنوز...  

جهان سه نقطه پوچی است، خالی از نامت؛ 

پر از «همیشه همین طور» از «همان که هنوز» 

همه پناه گرفتند در پی «هرگز» 

و پشت «هیچ» نشستند از این گمان که «هنوز»  

ولی تو «حتما»ی و اتفاق می افتی! 

ولی تو «باید»ی ای حس ناگهان که هنوز...  

 در آستان جهان ایستاده چون خورشید؛ 

همان که می دهد از ابرها نشان که هنوز...  

شکسته ساعت و تقویم، پاره پاره شد 

به جست و جوی کسی، آن سوی زمان، که هنوز...  

                                                           محمد سعید میرزایی