خویش را گم کرده ام؛ اما نمی دانم کجا...

می روم چون سایه ای تنها، نمی دانم کجا 

خویش را گم کرده ام؛ اما نمی دانم کجا  

سایه ی آشفتگی ها از سر دل کم مباد 

ساحلی ایمن تر از دریا، نمی دانم کجا  

تن به صحرا می دهد دریا، نمی دانم چرا
 

دل به دریا می زند صحرا، نمی دانم کجا  

با من امشب خلسه ی یاد کدامین آشناست؟
 

روزگاری دیده ام او را، نمی دانم کجا  

دیدمش در کوچه ساران غبارآلود وهم
 

او نمی دانم که بود، آنجا نمی دانم کجا...  

 آنقدر رفتم که حتی سایه ام از پا فتاد
 

مانده بر جا رد پایم تا نمی دانم کجا 

                                                               محمدرضا روزبه

مادر سلام! آمده‌ام بعد سال‌ها...

مادر سلام! آمده‌ام بعد سال‌ها
انگار انتظار تو را پیر کرده است 

 زود است باز این همه پیری برای تو
شاید منم که آمدنم دیرکرده است  

مادر مرا [ببخش!] اگر دیر آمدم
جایی که بودم از نفس جاده دور بود 

 آماج سنگ حادثه بودم ولی شگفت
آیینه شکسته من پر غرور بود 

دیرینه سال بود که در دور دست‌ها
یک سرزمین به گرده من بار درد بود
در من کسی شبیه یلان حماسه‌ساز
بی‌وقفه با زمین و زمان در نبرد بود 

دیرینه سال بود که سرپنجه‌های من
چنگال بسته بود به حلقوم خاک سرد
تا مغز استخوان مرا خورده بود خاک
تا مغز استخوان مرا خورده بود درد  

قصد تو را زمین و زمان کرده بود و من  
تنها برای خاطر تو این چنین شدم...
... که چنگ بر گلوی زمین و زمان زدم
یک عمر استخوان گلوی زمین شدم 

مادر! مرا ببخش اگر دیر آمدم  
یک مشت استخوان شدنم طول می‌کشید
تا ارتفاع شانه مردان شهرمان
از دست خاک پر زدنم طول می‌کشید 

مادر نمیر!...زندگی من از آن تو!
مادر نمیر!...زندگی از آن میهن است
بعد از من آفتاب تو هرگز مباد سرد!
بعد از من آسمان تو هرگز مباد پست!..

                                                       رضا شیبانی

با دست های سوخته باز آمدم ولی...

ناگاه عشق، عشق نه، چیزی عجیب تر 

چیزی شبیه زلزله اما، مهیب تر 

چیزی غریب مثل نگاه کبوتران 

یا مثل چشم های تو حتی غریب تر 

تقسیم شد نگاه تو و بی نصیب ماند 

چشمی که نیست چشمی از او بی نصیب تر  

رفتم میان باغ اساطیری گناه 

در جست و جوی میوه ای از سیب، سیب تر  

تنها همین، همین که بگویم نیافتم 

از چشم های روشن تو دلفریب‌تر 

با دست های سوخته باز آمدم ولی 

عاشق تر و حریص تر و ناشکیب تر  

اینک منم غریق تماشای لحظه ها
 

با چشمی از کبوتر و باران، نجیب تر  

                                                                      محمود سنجری

پس کوچه های قلب مرا جستجو نکرد...

یک شب دلی به مسلخ خونم کشید و رفت 

دیوانه ای به دام جنونم کشید و رفت  

پس کوچه های قلب مرا جستجو نکرد 

اما مرا به عمق درونم کشید و رفت 

یک آسمان ستاره ی آتش گرفته را 

بر التهاب سرد قرونم کشید و رفت   

من در سکوت و بغض و شکایت ز سرنوشت 

 
خطی به روی بخت نگونم کشید و رفت 

تا از خیال گنگ رهایی رها شوم
 

بانگی به گوش خواب سکونم کشید و رفت 

شاید به پاس حرمت ویرانه های عشق 

مرهم به زخم فاجعه گونم کشید و رفت 

تا از حصار حسرت رفتن گذر کنم
 

رنجی به قدر کوچ کنونم کشید و رفت 

دیگر اسیر آن من بیگانه نیستم 

از خود چه عاشقانه برونم کشید و رفت  

                                                      افشین یداللهی

ببار ابر بهاری

تواز تبار بهاری چگونه بی تو بمانم  

شمیم عاطفه داری چگونه بی تو بمانم  

تواز سلاله نوری تو آفتاب حضوری  

به رخش صبح سواری چگونه بی تو بمانم 

 
تویی که باده نابی و گر نه بی تو چه سخت است 

 
تمام عمر خماری چگونه بی تو بمانم 

 
ببار ابر بهاری هنوز شهره شهر است  

کرامتی که تو داری چگونه بی تو بمانم 

 
بیا به خانه دلها که در فراق تو دل را 

 
نمانده است قراری چگونه بی تو بمانم
  

                                                           حمید هنرجو