ابلیس مانده بود و خدا مانده بود و من...

شب در طلسم پنجره وا مانده بود و من 

بغضی میان حنجره جا مانده بود و من  

در خانه ای که آینه حسی سه گانه داشت
 

ابلیس مانده بود و خدا مانده بود و من  

هم آب توبه بود در آنجا و هم شراب 

اخلاص در کنار ریا مانده بود و من  

می رفت دل به وسوسه اما هنوز هم 

یک پرده از حریر حیا مانده بود و من  

ابلیس با خدا به تفاهم نمی رسید 

کابوس ها و دغدغه ها مانده بود و من  

وقتی که پلک پنجره یکباره بسته شد 

انبوه گیسوان رها مانده بود و من  

فردا که آن برهنه معصوم رفته بود 

ابلیس با هزار چرا مانده بود و من  

                                                        محمد سلمانی